هو الشاهد

سلامٌ علیکم

دغدغه یا شایدم دِق دِقه از اون چیزاییه که اگه بینش و آگاهی  درست و کاملی پشتش نباشه خیلی کار دست آدم میده،حتی ممکنه که نه ،صد در صد کار به پل صراط و چاق سلامتی با بنده های خدا که حقشونو می خوان و از خجالت سرخ و سیاه شدن در محضر معصومین (علیهم السلام) و فرشتگان محاسب  در روز جزاء کشیده بشه.

خیلی ها ممکنه به دلایلی که برای هر کس می تونه متفاوت هم باشه احساس کنه که باید کاری بکنه. و نمی تونه ساکت باشه و فقط نگاه کنه.نمی تونه که نمی تونه. باید یه کاری بکنه.حالا چکار باید بکنه و برای چه کسی و با چه هدفی و به چه شکلی هم خیلی متنوعه و هم بسیار مهم.و همون چیزیه که موضوع این پسته.

خیلی ها انگار دغدغه دار به دنیا می یان.هر جا میرن یا به هر موضوعی برمی خورن باید یه کاری بکنن.نمی تونن روم بنشینن.البته عکس این آدما هم کم نیستن(ما شاء الله)و کلا عکس العمل محسوسی ازشون دیده نمیشه.

موضوع بحث من گروه دوم نیستند.چون حداقل تکلیف خودشون با خودشون و تکلیف بقیه با اونا معلومه.افراد منفعل ، بی تفاوت و بی احساسی که هیچ موضوعی اونقدر مغزشون رو مشغول نمی کنه که به عکس العملی منجر بشه.خور و خواب و ...

اما گروه اولی ها که هم خودشون با خودشون همیشه در حال کلنجار رفتنن و هم دیگران با اونها.دغدغه دارها (شایدم دغدغه ای ها)

اما آیا هر دغدغه ای درسته و به نتیجه میرسه

دغدغه داشتن صفت پسندیده ای هست اما اگه به بیراهه و راه های کج و معوج کشیده بشه نتیجه اش همونی میشه که دربالا بهش اشاره کردم.پرداختن به کارهای کم ارزشو بی ارزش و درگیر قضایای جانبی و حاشیه های شدن و ... بسته به مورد اتلاف وقت و نیرو و پول و غیره رو در پی داره.

شاید پیدا کردن علت این غیرت و شور و بعد هم اصلاح(در صورت وجود اشکال) و تعالیِ اون مهمترین قدمی باشه که باید برداریم و محکم هم برداریم.دغدغه بدون بینش فقط شور موقتی  خواهد بود که با تغییر شرایط فروکش میکنه و در زمان بقا هم تنها به اقدامات هیجانی و جنجالی محدود خواهد شد. فردی که ندونه چکار باید بکنه قطعا نمی تونه کاری هم بکنه....

و خیلی قریبه که در این گیرودار گرفتار دام هایی که برای این قبیل افراد پهن کردن هم بشه واصلا بعید نخواهد بود که افراد زیرک تر( و در حقیقت موزی و سوء استفاده چی) ازاین افراد به نفع خودشون یا سازمان و هدفشون بهره برداری بکنن و دغدغه دار قصه ی ما هم به خیال خودش داره خدمت می کنه و برای هدفش(که البته خیلی واضح هم نیست) تلاش میکنه.و احتمالا لبخند رضایتی (به نظر حقیر ابلهانه است نظر شما چیه؟) بر لب به ادامه کار مشتاقتر هم خواهد شد.

دست آخر اینکه تنها بی تفاوت نبودن و سر جای خود بند نشدن دردی را چاره نمیکند و کاری را از پیش نمی برد.

دِق دِقه+معرفت+زیرکی=دغدغه

.........................................................................

التماس دعای فرج مهدی فاطمه

یا زهراء (سلام الله علیها)